<$BlogRSDUrl$>

quarta-feira, junho 13, 2007

EN 1982 ESTA POPULAR MASCOTA INUNDÓ NUESTRO PAÍS

Naranjito y el Mundial de España cumplen 25 años

Por JOSÉ LUIS HURTADO y HUGO CEREZO
Érase una vez el Mundial 82. Para un loco del fútbol, un cumpleaños de un mes; para un enemigo del balón, una tortura. Como no era normal que un fiestorro así cayera en manos de España, el país se revolucionó.


Los estadios se dieron una extensa mano de chapa y pintura. Una media de 40.571 aficionados acompañó cada partido. La FIFA extendía por primera vez el torneo a 24 equipos. Se abría así paso a Camerún, Kuwait, Honduras, El Salvador y otros países sin tradición con el balón.

El deporte español vivía de magos como Ballesteros y Ángel Nieto, reyes en un desierto. Nadal no había nacido, Fernando Alonso tenía once meses y Gasol, un par de años.

España presentó una selección con extraña química entre jugadores del Real Madrid y la Real. No se esperaba el título, pero tampoco que se empatara con Honduras y se perdiera con Irlanda del Norte. Así que lo más inolvidable de España es Naranjito, una mascota que se ha hecho un lifting en el siglo XXI.

También pasó que Brasil vino con Eder, Zico, Sócrates, Falcao, Junior o Cerezo. Argentina, con Maradona, Kempes, Ardiles o Ramón Díaz. Alemania, con Breitner, Kaltz, Rumenigge o Stielike; Francia, con Platini, Tigana, Giresse o Rocheteau. Pero el Mundial se lo llevó Italia con Rossi, Antognoni, Conti, Zoff y muchos guerreros. Hay cosas que no cambian.

Ao contrário do que se possa pensar, lembro-me perfeitamente deste Mundial. Aliás, foi o meu primeiro Mundial (tinha 6 anos...). Vibrei com o Brasil de Zico e Sócrates, desesperei com a lesão de Maradona e tornei-me fã dessa fantástica equipa na qual jogavam Paolo Rossi, Marco Tardelli e Bruno Conti, entre outros. Fiz a colecção de cromos do Mundial, que só acabei quando troquei um maço de cerca de 100 repetidos por um único cromo, o Surjak, da Jugoslávia. A troca decorreu no recreio da Escola Primária de Salreu (Escola das Laceiras) e foi o corolário de cerca de 15 dias de intensa negociação com o Pires, um daqueles alunos maiores e mais velhos, que tinha o desagradável hábito de bater nos mais novos (eu até me dava moderadamente bem com ele). A transacção foi dificultada pelo facto do Pires também só ter um cromo do Surjak. Com os repetidos que eu lhe arranjei, ele ficou com a caderneta quase completa de um dia para o outro. Mas nunca a chegou a acabar, porque o Surjak não voltou àquelas paragens. Naquele tempo não era possível pedir pelo correio os cromos que faltavam...
Durante muitos anos não voltei a ver o Pires (disseram-me que tinha emigrado não sei para onde). Vi-o há dias na rua, em Salreu. Cruzámo-nos e eu cumprimentei-o. A saudação não foi devolvida. Penso que ambos nos recordámos daquelas sessões de negociação. Pelo menos eu lembrei-me. E sorri com um certo triunfalismo ao passar por ele...

Etiquetas:


follow me on Twitter
Comments: Enviar um comentário

This page is powered by Blogger. Isn't yours?